Kujawiak – polski taniec pochodzenia wiejskiego. Wywodzi się, jak wskazuje nazwa, z Kujaw, gdzie zwano go ksebką (nazwa od obrotów w lewo), wolnym lub śpiącym kujawiakiem. Zwykle po ksebce następowała szybsza nieco odsibka (obroty w prawo),  tańczona spokojnie i regularnie – na okrągło. Jak podaje Oskar Kolberg, charakterystyczna dla kujawiaka była zmiana kierunku i tempa tańca na hasło wodzireja. Muzyka w kujawiaku jest liryczna i nastrojowa, zwykle w tonacji molowej. Ruchy taneczne są wolne, posuwiste, jakby powściągliwe, wręcz rzewne i tęskne. Pary spokojnie się obracają i lekko kołyszą. Taniec pozbawiony jest elementów zamaszystych i skocznych.

Narodowa forma kujawiaka wykształciła się stosunkowo późno, gdyż dopiero w latach międzywojennych XX wieku. Kujawiak jako taniec narodowy, łączy w sobie wiele różnych odmian i sposobów tańczenia. Tańczy się go delikatniej i bardziej elegancko niż przaśny, ludowy pierwowzór, brak również przyśpiewek.