Wszystkie polskie tańce narodowe wywodzą się z rodzimych regionalnych tańców, które rozpowszechniły się na obszarze Polski i zostały uznane za przynależne całemu narodowi. Pierwsze wzmianki o nich zawarto w średniowiecznych dokumentach. I tak, krakowiak znany był już na dworze Władysława Jagiełły w XIV wieku, a w następnych stuleciach zdobył niezwykłą popularność wśród polskiej szlachty.

Podobny drogę przeszły nieco później, gdyż na przestrzeni XVI – XVII wieków, chodzony (zwany później polonezem) oraz mazur. Wszystkie one kształtowały się w środowisku szlacheckim, stanowiącym przez długi czas główny trzon polskiego narodu i wyrażają się w nich cechy charakteru narodowego Polaków takie jak duma, dostojność, żywiołowość…  Tańce te stanowiły integralną część polskości, W wieku XIX polskie tańce narodowe stały się ostoją poczucia narodowej tożsamości niszczonej przez państwa zaborcze. Ich wykonywanie oznaczało publiczne wyrażanie patriotycznych uczuć i mogło niekiedy prowadzić do ukarania, jako oznaka nieposłuszeństwa.

Znacznie później, bo na pocz. XX wieku wykształciły się narodowe formy kolejnych dwóch  tańców: oberka i blisko spokrewnionego z nim, lecz wolniejszego, kujawiaka, wywodzących się z ludowych tańców wiejskich o tych samych nazwach. Wszystkie pięć polskich tańców narodowych cieszyło się popularnością jako tańce towarzyskie aż do II wojny światowej. Tańczono je więc na balach, zabawach, zaś w szkołach uczyła się ich młodzież. Niestety, II wojna światowa i czasy powojenne położyły wszystkiemu kres. Obecnie czynione są próby wskrzeszenia tej części polskiego dziedzictwa.